Først eit par mil på slettelandet igjen, på landsvegar og noko på meir trafikkerte vegar. Så skiftar landskapet totalt karakter til fjellandskap. Vi får litt stigning opp til 120 meter over havet, ikkje verre enn at det går, og vi syklar gjennom dei første tunnelane på vegen.
Veret har også endra karakter og blitt til sommarver, mellom 20 og 30 grader. Derfor blir lunsjen picnic på bryggekanten i Duino med utsikt over turkis Adriaterhav, og med ferskt brød, skinke, tomatar, vannmelon og ost kjøpt i den lokale butikken.
Trieste er ein fin by. Hotell Italia er slett ikkje verst, det er fine butikkar, livlig kafe- og restaurantområde og havneområde. Byen var ei tid den fjerde største i det ungarsk-østerrikske riket, under habsburgarane, som havneby for riket, og ein viktig handelsby. Det er mange spor etter habsburgarane. Eitt tydeleg spor er lystslottet Miramare og den fantastiske parken rundt slottet, det var hertug Maxmillian som bygde det slottet på 1860-talet. Eit anna spor er jernbanen som knytta Trieste til Europa og Asia. Nokre av jernbanetraseane er nedlagde og laga om til sykkelsti. Ein slik ein sykla vi på ut av Trieste neste dag.
På begge sider av Trieste er det utbygd turisme, for eksempel i Sistiana og Miramare. Det er lite sandstrand, fjellet går meir og mindre rett ned i havet. Problemet er løyst med lange og breie strandpromenadar kor folk ligg og soler seg på betongen, litt uvant å sjå, og å sykle rundt øyrene på dei.
Vi legg merke til at gateskilta har to språk, og får opplyst at det er italiensk og friulisk! Endå eit nytt språk. Ungdom kan ikkje friulisk, det er eit språk bare dei gamle bruker, sa ein gjeng vi spurde.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar