Macon er i sørspissen av turen, vi snur nordover, og landskapet og vegane skiftar karakter. Vi syklar nordover i eit elve- og
jordbrukslandskap på småvegar som nesten er bilfrie. Vi kan lure på kvifor det er så mange vegar når det er så lite folk og trafikk. -
Når lokalkjende legg opp løypa, kjem vi nokre gonger inn på vegar vi aldri hadde funne sjølv. Denne dagen svinga vi inn på eit tråkk mellom to uthus, og kom fram dit vi skulle (Han der kjem opp tråkket på biletet).
Vinstokkane frå dei første dagane er bytta ut med kveite, rug, solsikker, mais, raps, gras og grønnsaker, litt dyrehald. Ordet frodig passar godt. Ørnulf er i gang med å fuglekikking, og får med seg ørner som stuper, falk og andre store fuglar. - Og alt utan å sykle på noko som helst.
Landskapet bølgar seg som midt i Danmark, og er nokså lettsykla, noko som er godt når etappen er 65 km. Vi visste at hotellet vårt, Hotel du Cheval Rouge, var stengt til 16.30 (ikkje til 17.30 som det står i den engelske versjonen av vegbeskrivelsen), og tok det derfor ekstra, ekstra med ro. Det er løye kor mykje ein klarer når ein tar det med ro, dagen var ikkje hard i det heile tatt.
Når lokalkjende legg opp løypa, kjem vi nokre gonger inn på vegar vi aldri hadde funne sjølv. Denne dagen svinga vi inn på eit tråkk mellom to uthus, og kom fram dit vi skulle (Han der kjem opp tråkket på biletet).
Vinstokkane frå dei første dagane er bytta ut med kveite, rug, solsikker, mais, raps, gras og grønnsaker, litt dyrehald. Ordet frodig passar godt. Ørnulf er i gang med å fuglekikking, og får med seg ørner som stuper, falk og andre store fuglar. - Og alt utan å sykle på noko som helst.
Landskapet bølgar seg som midt i Danmark, og er nokså lettsykla, noko som er godt når etappen er 65 km. Vi visste at hotellet vårt, Hotel du Cheval Rouge, var stengt til 16.30 (ikkje til 17.30 som det står i den engelske versjonen av vegbeskrivelsen), og tok det derfor ekstra, ekstra med ro. Det er løye kor mykje ein klarer når ein tar det med ro, dagen var ikkje hard i det heile tatt.
I denne
delen av løypa er det ikkje flust med folk og restaurantar, landsbyane består gjerne av seks-sju hus, ikkje kyrkje og ikkje restaurant. Her må måltida planleggjast, og det
kan vere lurt å ha
med litt niste. Vi fann ein landsens lunsjrestaurant i St. Trivier, mat utan finesse
og krøll,
men veldig god. Spesielt var pølsene gode, meinte Pilfinnersken, som åt pølser med kokte poteter og eit enkelt smørstykke med god apetitt.
I dette landskapet er det mange bindingsverkhus,
og ennå er
det nokre som har bustad og uthus (heimehus og fjos) i same bygget. Dei gamle pipene er også spesielle, sjå biletet, pipa til venstre.
Litt om
veret: Vi drog frå
Noreg i strålande
ver, og vermeldinga for Bourgogne hadde varsla regn fleire dagar av turen.
Etter kvart som turen nærma seg, blei det mindre og mindre regn, men det skulle
kome ein del denne dagen. Vi pakka regntøy, men det var temmeleg skyfritt og varmt heile dagen. Sjølv om termometeret på apoteket viste 41 grader då vi kom fram i Louhans, så var det nok under 30, men det
er også
ganske varmt. Regnet kom som torevert om natta, og det var alt. Det gjorde
ingenting at regntøyet låg ubrukt i sykkeltaskene.
Louhans var og ein fin, liten by. Hovudgata med arkadar på begge sidene, og vårt hotell med fin spisesal. Vi drakk bare lokal vin, og den var god.
Louhans var og ein fin, liten by. Hovudgata med arkadar på begge sidene, og vårt hotell med fin spisesal. Vi drakk bare lokal vin, og den var god.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar