Würzburg - Marktheidenfeld 40 km

Würzburg  er ein gammal katolsk fyrstebiskopby som var sjølvstendig til 1802. Då blei byen sekularisert og lagt inn under Bayern. Inntektene kom frå vinproduksjon og avgifter frå elvetrafikken (bompengar?). Byen blei bomba av britane i 1945, 5000 menneske omkom og 90% av byen blei utsletta. Men mykje av det gamle er rekonstruert.

Dorint Novhotel Würzburg vann ikkje konkurransen om å vere hyggeleg hotell. Han der likte ikkje resepsjonen, og elles var me bare ein i mengden.

Sjakktrekket i dag var å ta toget. Opprinnelege 80 km blei korta ned til 40. Det var godt av fleire grunnar: Musklane var passe trøytte, spesielt ei rumpe var sår (er nå behandla), det regna litt, og så møtte me to kjekke tyskarar som me gjekk på kafe med og kunne ha roen med. Paret var Helga og Winfrid frå Düsseldorf, veldig hyggelege, blant anna fordi dei syntes Hu Der snakka godt tysk. Dei hadde gjort som svært mange andre: Kjøpt seg el-sykkel. Det er påfallande mange av dei me møter langs vegen som syklar på el-syklar. Både vaksne, godt vaksne og svært godt vaksne siglar rundt på el-syklar. Me som brukar muskelkraft, kjem meir i gruppa med dei yngre. Det er nok ganske mange fleire som kjem seg på tur når dei kan bruke e-bike, som det heiter på godt tysk. Dei lastar sykkelen på bilen ein stad i Nordtyskland, fresar avgarde til ei fin elv, og syklar langs den og kosar seg. Det er ganske mange syklistar å sjå langs denne elva, men me har ennå til gode å treffe andre utlendingar.

 

På kafe i Lohr. Legg merke til kakene!

Å følgje ei elv er ikkje det vanskelegaste som fins, spesielt ikkje når vegen også er supergodt skilta. Kartboka er mest for å finne ut kva det heiter, kor langt det er til neste landsby, eller kva side av elva som blir anbefalt. I dag var det vegarbeid og me måtte derfor ha hjelp av ein tysk muskelkraftsyklist som kom den vegen me skulle og fekk oss opp på brua som såg ut som ho leia oss til autobahn.