Puglia 2013: Otranto - Lecce 52 km

Otranto er også grunnlagd av grekarane. Opprinnelege heitte byen Hydrus, Hydruntum ... I romartida var byen ei viktig hamn, nesten det austlegaste punktet i Italia. I tillegg til grekarane og romarane, har bysantinarar, normannarar, ottomanar og franskmenn hatt interesser i byen. Byen har mellom 5 og 6000 innbyggjarar. Ein liten by med ein liten og koselig gamleby med ei borg.

Litt om hotellet i Otranto. Hotel San Guiseppe har vore hotell sidan 1600- talet, men er nyoppussa. Vårt rom hadde eigen inngang på bakkeplan, det var bua tak og høgt under taket. Gammal stil. Slik var det også i frokostrommet. Fantastisk.

Sidan det var 17. mai, sykla vi med norske flagg stikkande ut på bagasjebrettet. Sykkelturen gjekk først nordover langs austkysten. Deretter skar han innover i landet. Det meste på småvegar mellom olivenlundane, men av og til ut på trafikkerte vegar. Trafikk, men aldri mykje trafikk. Det er i det heile lite folk og lite bilar i Puglia. Vi hadde med mat til piknik, og det var lurt. Vi kunne kanskje funne ein lunsjstad, kanskje ikkje.

Puglia skulle vere eit fattig område. Det var ganske rett noko slite. Mange stader var det dårleg vedlikehald av vegar, humpete og lappa asfatl, og badebyane såg noko fordums ut også. Men Lecce såg ganske fin ut, og det var aktivitet, og jorda var i bruk.

Men i Lecce var det folk, ganske mange. Lecce er ein over 2000 år gamal by med 95000 innbyggjarar. Byen er kjent for barokkarkitekturen sin og restar etter dei grensk grunnleggjarane. Byen eksporterer kalkstein (leccestein) som er god til skulpturar, oliven, vin og keramikk. Det er to amfiteateret frå romartida der, og flotte barokkyrkjer.

Vi blir kjent med folk på turar. Denne siste kvelden åt vi middag med Mikael og Dani frå Berlin. Interessante folk. -

Og så var denne interessante og flotte turen over. Vi kjøpte turen av Pedalo. som vi alltid er nøgde med. Operatør på staden var Fun Active, eit italiensk firma. - Koffertane var alltid på plass på rommet når vi kom!!!

Blogginga blei delvis gjort undervegs på turen på Ipad. Bileta blei tekne på Iphone og Ipad, og innlegga skrive på Ipad når det var stabil nettdekning på hotella, noko som ikkje alltid var tilfelle. Det passar godt å produsere undervegs. 

Santa Maria di Leuca - Otranto 52 km

Santa Maria di Leuca er berømt for fyrtårnet sitt, som er 47 meter høgt og plassert 102 moh.
Bynamnet er laga av to kvinnenamn: Maria, kyrkja som er dedikert til jomfru Maria, og Leuca, som kjem av det greske namnet Leucasia, ei havfrue som lokka sjøfarande til seg. Utanfor Leuca møtest det joniske havet og Adriaterhavet. Elles er byen kjent for grottene og patrisiervillaer frå 1800-talet.

Frå Santa Maria syklar vi nordover på austsida av hælen. I det fjerne ser vi konturane av Albania.

Landskapet er her bratt ned not havet, og løypa er ganske kupert. Den er ganske lett å sykle likevel, strev oppover gir fine nedturar, og heile dagen syklar vi på veg, derfor god asfalt (stort sett). Tidlegare må dette området ha vore ganske aude, nå er det  bygd ein del sommarhus, for det meste ennå lukka. Det er også spor etter menneskeverksemd frå tidlegare tider: terrassar og steinhus. - og vakttårn. Torre.

Ruta vår går opp og ned på vegen med lite trafikk. Stopp på Santa Cesarea Terme for kaffi og sjokolade. Overalt er det mange idylliske sommarbustader, mykje finare enn turistbyane på vestsida. Men her er det ikkje strender, her er det klippekyst. Og denne dagen var det overskya og ikkje så varmt. Dei lange jakkane kom fram.

Gallipoli - Santa Maria di Leuca 48 km

Gallipoli (Gresk: Kallipoli - vakker by) har ein ny og ein gammal del. Gamlebyen ligg på ei kalksteinsøy, knytta til fastlandet med ei bru frå 1500-talet.

Frå Gallipoli sykla me sørover til sørspissen av hælen til Italia. For første gong hadde me motvind, og pilfinnaren, som blei send i tet, merka at det blei meir slit. Fint at dette var kortaste etappen. Under ser vi målet, Santa Maria di Leuca.

Sesong: Mai er fin å sykle ved Middelhavet fordi det er passe varmt, rundt 20 grader. Det er også friskt og blømande, det er kvite, gule, oransje, rosa, men mest lilla, lilla, ulike nyanser av lilla langs vegen. Innhaustinga har begynt, men ikkje turistsesongen, noko som betyr lite trafikk. Det er viktig, for det ein god del av denne ruta går på vegar. At turistsesongen ikkje hadde begynt, betydde også at badebyane nærmast var stengde, og utvalet av kafear og matutsal var lite. 

Her har vi stoppa på ein av dei opne kafeane vi fann. Piknik kunne vore eit alternativ, men vi fann omsider spiseplassar.

Og så var vi i Santa Maria de Leuca, der det joniske havet møter Adriaterhavet. Hotell Terminal. 

Avetrana - Gallipoli 60 km

Overnatting i Masseria Grotella, hotellet som ligg i ein flott park. Masseria er namnet på ein stor gard som produserer olivenolje, vin eller grønnsakerr, og som ein gong mellom 1600 og 1900 blei forsternak for å motstå angrep frå tyrkarar og sjørøvarar.  trilla vi fort nordover til det joniske hav. Turen er veldig variert. Første dag i høgda med trullihus og byar på høgder med tronge gater og små pizzaer, andre dag gjennom det slake jordbrukslandskapet, kor husa etterkvart skifta karakter. Så tredje dag langs azurblått hav. Dei første byane minna om Mexico, seinare kom byar i Hellas i tankane.

Langs kysten er turisme ikkje å unngå. Det er ennå før sesongen, og mykje stengt i dei mindre byane. Dei små turistbyane er sletne og svært lukka, sjølv om det nå er mai. Det er faktisk ikkje heilt lett å finne opne serveringsstader. 

Vegen langs havet er nydeleg, flat, og framleis er det medvind. Så etappen på vel 60 km går greit unna. Gallipoli er endestasjon for oss, og vi har hotell i gamlebyen som ligg på ei eiga øy, tett bygd med gamle hus. Må bare vere ei turistfelle i sesongen. 

Hotellet er Palazzo Mosco Inn, vi budde på hibiscusrommet, ikkje nummer, men blomar her. Frokost på takterrassen. 

Og middagen i Angolo Blu, Via Muzio 45, i gamlebyen på øya var heilt fantastisk: Bare heilt fersk sjømat.

Ostuni - Raum Avetrana 62 km

Ostuni er ein gammal, gammal by, gjenoppbygd av grekarane - og fekk namnet Astu Neon - den nye byen på gresk.

Ostuni er også eit turistmål, han er kalla den kvite byen, etter dei kvite bymurane frå mellomalderen rundt det sentrale citadellet. I byen finn vi ei flott kyrkje og palassa til mange rike familiar. Hotellet var også eit palass: Ostuni Palace. Veldig flott, inklusiv frokosten. Frå hotellrommet kunne vi sjå Adriatarhavet langt der nede.

Med hendingane frå dagen før i friskt minne: Dette var dagen då alt klaffa. Løypa ut av byen krevde nøyaktig kartlesing, eit belgisk par brukte 1,5 time ut, vi brukte 10 min. Det var sykling (leiing av syklar) mot kjøreretning i tronge gater. Litt spesielt, og det kunne gjerne vore betre markert i reisebeskrivinga. Men hu der var ute morgontur og rekognoserte, så det var full klaff. 

Vidare var dagen ein dag for slak nedstigning mot kysten, i tillegg var det ganske sterk medvind. Så vi trill fort dei 62 kilometrane det eigentleg var. Det var klaff med piler, løypebeskrivelse og GPS. Og løypa tok oss gjennom olivenlundar, vinmarker og kornåkrar. Mest oliven. Langs vegen blømer det ville blomar. Vi reiste frå ein kald og sein vår i Noreg, her har vi følelse av fin norsk juli. 

Når vi syklar ei slik rute, treffer vi jevnt og trutt dei andre som syklar same løypa. I dag har vi ca snakka med alle 14 som tar same turen: To tyske (Dani og Mikael), to sveitsiske, eit tysk/walisisk par, fire belgiske (som snakka flamingo i følgje ein kvinneleg taxisjåfør).

Alberobello - Ostuni ca. 45 km

Sykkeltur i Puglia, Italias hæl. Puglia har 4 mill innbyggjarar, og produserer oliven, vin (Primitivo-drue) og kveite til pasta. Hovudby er Bari.

Turen startar i Alberobello, ein liten by (11 000) med ein flott ting: Trulliane. Ein trulli er eit steinhus med konisk tak, og det er bygd utan bindemiddel, slik at det kan demonterast. Det var visst aktuelt ein gong i tida, nå er husa innreda moderne. Veggene er tjukke og isolerer godt. Vi starta med å sykle inn i Alberobello, og det krydde av trullihus, den eine gata tøffare enn den andre. Vi trudde at nå hadde vi sett det som var av slike hus, men der tok vi feil. På heile turen fram til Ostuni var det nye og gamle trullihus. Dei nye hadde gjerne også tak med annan fasong i tillegg, men mengden skulle tilseie at det er ein levande byggjemåte.

Heile landskapet er fantastisk. Steingjerder langs vegar og jordlappane kor det først og fremst er dyrka oliven, men også druer og korn. Vi sykla mykje på småvegar, nokre veldig  små, så små at det eigentleg ikkje var veg. Då hadde vi sykla feil! Plutseleg var vi tilbake i byen Cisternino, som vi hadde sykla ut av meir enn ein time tidlegare. Kva var problemet?

Når vi syklar, finn vi vegen sjølv. Vi bruker kart, beskrivelse og merking (piler). Denne gongen hadde vi også GPS. Korleis kunne vi så sykle feil? På ein strekning i øydemarka dvs utan byar og stadnamn, fann vi plutseleg ingen fleire piler. Litt vanskeleg å finne på kartet, det kunne vete rett, det kunne vete feil, ein raud strek som svinga seg avgarde. Beskrivelsen blei veldig sparsommelig, men då hadde vi GPS, som fortalde at vi var på rett veg. Så utan piler og med usikker kartlesing lot vi den finne fram, og det gjekk tilsynelatande godt, sjølv om det var litt rart på kartet. Nokon hadde bygt nøyaktig likt hus son vi hadde sett tidlegare, nokon hadde mista ein sko ein stad, og den andre skoen midt i vegen ein annan stad, eller hadde vi vore der før? Det hadde vi. Vi trudde vi var framme, men vi var altså tilbake til nest siste by, Cisternino, og ganske langt frå mål. Javel, vi snudde og fann fram etter kvart og kom fram til nydelige Ostruni. Kvit by på ei høgd med utsikt mot Adriaterhavet. Ser ganske gresk ut på avstand. Vel framme etter over 60 km møtte vi andre på same tur som også hadde slite med vegen.

Litt meir om GPSen. Han der fekk ikkje til å montere han på styret, så det blei til at han sykla med han i handa i førsten. Plutseleg måtte han bremse, og med ei hånd blei det løysing håndbrems, og hard håndbremsing medfører stup over styret. Det såg ganske alvorleg ut, med pusten slått ut..., sjukehuset neste? Vi fekk han der over i stabilt sideleie, så fekk han pusten igjen. Litt skrubbsår på lår,kne og albue, og vondt i ribbeina... Ikkje noko det for ein vaksen mann. Men: Begge hender på styret heretter!

Reell sykling denne dagen var over 60 km.

Bysykling i Trondheim

Flott å bli kjent i Trondheim ved hjelp av syklene til Clarion Hotell & Kongress Trondheim. Ingen reservasjon av sykler, men første mann til mølla, og det var oss som var det. Vi sykla frå hotellet på Brattørkaia, over Lade og kikka på Lade herregård. Vidare innom hagen på Ringve, over Persaunet, Tyholt, Øya og gjennom sentrum og kaffekopp på Dromedar. I alt 22 km, og med god tilrettelegging for syklister.

Vi brukte kart på nettbrett (Statens vegvesen) og mobilkart. En ny verden når det gjelder å finne fram.

Fint i Trondheim, ikkje sant. Godt tilrettelagt for syklister, og mange som sykla til jobben, på kryss og tvers.