Først byggjer Østerrike - Ungarn ein fantastisk jernbane nedover den tronge Vale Canale på 1800-talet (1875-1879). På denne tida er dobbelmonarkiet så stort at det går ned til Trieste, og Trieste er demed havneby for Østerrike. Klart det må jernbane til. Men sÅ finn italienarane ein gong på 1900-talet ut at denne jernbanen ikkje held mål, og byggjer ny jernbane ( og vegar, og autostrada) slik at dei kan lage sykkelveg for folk på den nedlagde. (Eller var det ikkje det som var grunnen?) Heilt nedlagd var banen i 1995. Deretter avtalar dei med østerrikarar å lage ein samanhengande sykkelveg frå Salzburg til Grado ved Adriaterhavet, og går i gang. Kven kan ha finansiert dette? EU? I så fall god bruk av EU-midlar.
Sykkelvegen er nå nesten ferdig på dette strekket. På eit par strekk har ordføraren ikkje ennå klipt snora, men eit par andre, som sto som uferdige på kartet, var tatt i bruk. Igjen fekk me som syklistar glede av at tog går minst mogleg opp og ned, og minst mogleg i sving. Derfor ca 24 tunnellar og bruer i fleng. Til tider var me veldig høgt over dalen. Eit par gonger måtte me ut av det gamle sporet. Skal sei det gjekk opp og ned då, til og med ei trapp måtte til. Strava viste 922 høydemeter nedover. Vi passerte toppen i dag ved Camporosso på 820 meter, Moggio Udine er på ca 290 moh. Både vegetasjon og klima har endra seg i løpet av dagen.
Ny regnjakke tatt i bruk - det regna i ti minutt, og jakken var god å ha!
Dalen i seg sjølv er smal og lite bebudd. Ein gong i tida må dette området ha vore ganske aude. Nå dominerer vegar og jernbane, men her og der er det koselege landsbyar, litt jordbruk, litt vedhogst, ein del fint tilpassa turisme, og så har det vore bergvekdrift. Fan med den gode sykkelvegen er at ein susar forbi alt som er å sjå på, ein må bestemme seg for å svinge innom.
2 km på veg på slutten inn til Moggio var "lakk i skrapa", men å kome fram til idylliske
Hotel Locanda San Gallo med fire rom, var som "kremen på kransekaka".
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar