Villach - Tarvisio 40 km

På etappe to av Alpe-Adria radweg er det Fun Active  som står for opplegget. I motsetning til opplegget i Salzburg, var det grundig informasjonsmøte kl 0800 om morgonen same dag som syklinga starta. Alle papirer i grøn mappe, grundig forklaring og utdeling av syklar til slutt. Det var ganske mange på møtet, så det er ein heil flokk som syklar same ruta, m.a. ei mormor, ei mor og to guttar, den yngste antar vi 11 år. Det ser ut til å gå upåklageleg, med mormora på elsykkel. Det er søndag og første dag av skoleferie, så det er veldig mange syklistar ute på den gode sykkelstien.

Frå Villach går sykkelvegen vidare langs elva Drau, passerer over og følgjer eit stykke ei klar, lia elv som heiter Gail. Langs Gail er det også høg voll som skal fungere som flaumvern, det er tydelegvis nødvendig. Flaumen i 1966 var veldig stor og vara lenge, så dei tener nok i det lamge løp på å ha godt flaumvern. 

Denne etappen er ein stigningsetappe, opp 250  -300 meter. Men det var for det meste nokså roleg stigning, så sjølv i varmen gjekk det veldig fint. Etter passering grensa til Italia bar det opp i bushen, såg det ut til. Vi fann ut at det måtte vere den aller eldste vegen over passet, det er to nyare. Vegen gjekk rett rundt hushjørnene:

Siste del fram til Tarvisio gjekk tydelegvis på den gamle jernbanetraseen, det liker eg jo godt, med bruer og overgangar. Sjå under: den gamle stasjonen i Tarvisio, men ingen jernbaneskinnar.

Tilslutt Hotel Haberl i Tarvisio, eit koseleg rom med skråtak. Passe trøtt, men ikkje utmatta på nokon måte. 

At området er eit sentralt vegkryss merkar me godt. Både autobahn/autostradaen og jernbanen er like i nærleiken heile tida. Vi kryssar under fleire gonger, men takka vere Alpe-Adriaplanen har vi lite biltrafikk rundt øyrene, rett og slett syklar vi på eigne sykkelvegar. Genialt er det laga. 

Ser vi forskjellar mellom landa? Med ein gong vi har passert grensa, er husa smalare og mindre mektige, men den største forskjellen er at den italienske maten er bedre. I Arnoldstein, like før grensa, hadde me italiensk lunsj med prosciutto, skinke, den beste lunsjen til nå, og det på ein tilfeldig kafe langs vegen. I Villach stengde butikkane lørdag kl 13 eller 15. I Tarvisio er det mange åpne butikkar søndag.

Heile den delen av Italia som me nå skal sykle i, var med i dobbelmonarkiet Østerrike-Ungarn i tida 1867 - 1918. Landet var då ei stormakt i Europa, og besto av det som i dag er Østerrike, Ungarn, Bosnia-Herzegovina, Kroatia, Tsjekkia, Slovakia, Slovenia, store delar av Serbia og Romania, og litt av Italia (der me syklar), Montenegro, Polen og Ukraina. Landet var eit multietnisk lappeteppe utan nokon klar etnisk majoritet, og blei oppløyst etter andre verdskrigen, då dei som sigra meinte at kvar nasjonalitet i størst mogleg grad skulle ha sitt eige land.