La det vere sagt, vi drog ikkje til Mexico for å sykle, og det å sykle for transport ser ut til å vere svært hasardiøst og lite utbreidd. Eg har bare sett ein syklist i gata. Men vi har klart å sykle likevel.
Vi er i Monterrey i delstaten i Mexico som grenser opp mot USA. EIn verknad av naboskapen med USA er at mykje er amerikanisert, så og transporten, det er bil, bil, bil som er tingen. Gatene har gjerne seks filer i ein retning, og vi som er turistar, tar taxi kor vi skal. Vi har observert ein einaste sykkelundergang, ved Technologico-universitetet.
Ei anna årsak til at vi tar taxi, er at det er utrygt å gå rundt mange stader. Monterrey har blitt ei slagmark for narkokrigar, og det er høg kriminalitet med ran og kidnapping i byen. Ein må opphalde seg på trygge stader. Då tullar ein ikkje rundt som ukjend turist. Korleis sykle då i denne byen?
I Monterrey er det eit enormt parkområde,
Fundidor, der ein syklar: Vi leigde sykkel ein time for tilsvarande fem kroner, og kom oss rundt heile parken på ein behageleg måte. Enkle syklar utan gir og med ei brems, men det var heilt flatt. Vil ein ha utfordringar, kan ein sykle i fjellet her. For å kome inn på vegen må ein betale, det gjer at det er lite trafikk. Så kan ein sykle bratt opp og utfor etterpå. Då er gir og gode bremser påkrevd, det er fleire hundre meter stigning. Dette prøvde vi ikkje.
I Mexico City er det noko betre forhold for syklistar. Det er mange breie avenyar, og nokre stader er det sykkelfelt. Det fins bysyklar, og eg har til og med sett dei i bruk. Det er også ein god del sykkeltaxiar og varesyklar. Det går greit, for sjølv om trafikken i sentrum er tett, så går den også ganske seint, og då passar det med sykkel.
