Elsykkel i hus

Å sykla elsykkel er bare for pyser, har Hu der lenge tenkt. Skal ein først sykla, må det vere rein og rå muskelkraft. Sjølv for ei kone på 63. - Men i løpet av dei første vårturane med "Sykle til jobben", blei det merkeleg nok til at ho tenkte meir og meir på elsykkel, spesielt i kuling motvind på Lura. Hu der kom til å tenka på Moste, som i åttiårsalderen ennå nekta å bli trilla i rullestol, fordi då "såg ho så gammal ut". 63 er vel gammalt nok til elsykkel når ein har 14 - 15 km til jobben? Og sjølv om ho skulle få seg elsykkel, ville det ikkje vere forbod mot å sykle på vanleg sykkel, eller?

Eit søk på Finn.no, lite brukt elsykkel til sals på Gramstad, så god som ny, den hadde trilla 56 km. Hu der tok med seg Han der, og sykkelen skifta eigar. Han der kjørte bilen heim, Hu der sykla. Etter to dagar hadde sykkelen trilla 120 km. Dobling!

Bortsett frå at batteria ladar grusom seint, og straumen nesten blir brukt opp på eine strekket av jobbsyklinga, har elsykkelen vore ein suksess. (Trur batteriet må gå seg til...) På ein god dag med vanleg sykkel tar det 50 - 52 min til jobben, nå tar det 35 - 38 min med elsykkel. Det hender det tar like lang tid å kjøre bil. Og det blir nokre sykkelturar meir enn med bare vanleg sykkel, både nordvesten og sørausten kan taklast, sjølv etter ein arbeidsdag. - Og dersom ein vil, kan ein legge krefter i trøinga og få god trening med elsykkel også.

Rundtur Sandnes - Hommersåk - Stavanger - Sandnes med båt 32 km

Sykkelstien mellom Austrått og Hommersåk er langt frå ny, men veldig bra, godt skild frå biltrafikken, det tar 40 min i roleg tempo til Hommersåk. Søndag går båten mellom Hommersåk og Stavanger kl 11.30, (og kl 08.00, 13.45, 15.45, 17.30 og 19.40) den tar syklar gratis, og passasjeren betaler Kolumbus minstetakst. Etter ein fin tur innom hyttestadane Usken, Skjølsvik og Uskekalven, er ein i Stavanger etter ein halvtime.

Frå kaien i Stavanger kan ein sykle opp Klubbgata og finne skiltinga til Nordsjøruta, som går ut Lagårdsveien, over brua ved Paradis, ut Paradisveien, Consul Sigval Bergesens vei (som er stengd for biltrafikk på grunn av bygging) og inn på sykkelstien langs dobbeltsporet heilt til Lura. Derfrå var det vanleg Strandgata, Austråttbakken og sykkelsti over Iglenyr heim. Strekket frå Stavanger var 19,6 km. Ein flott tur som kan anbefalast, særleg ein soldag i mai. Dersom ein har kjekk slekt i Hommersåk, kan ein også overnatte og ta dette over to dagar.

Nærmiljø Moivika: Hellvik - Egersund på den gamle jernbanen 30 km t-r

I dag blei det sykkeltur tur-retur Egersund. Fra Moivika sørover langs Rv 44 til skilt Hellvik stasjon, inn til turvegen gamle jernbane. Den kom på det som var den smalspora jernbanen til Egersund, bygd i perioden 1874 - 1878. Den gamle jernbanen slynga seg i det sterkt kuperte landskapet for å unngå så mange tunnelar. Likevel var det behov for både høge fyllingar og sprenging i landskapet. I den gamle traseen er det ein liten tunnel, men ei flott fylling laga av steinar som er håndkilte. Imponerande arbeid.



Då banen blei gjort breispora, blei mykje av banen lagt i tunnelar, men noko av banen ligg framleis i den gamle traseen. Det betyr at sykkelvegen nokre stader er fin og flat, men seks stader går han utanom, over eller under den nye. Det betyr for syklistar og fotgjengarar sterke, bråe stigningar og nedstigningar, slik at turen blir litt krevjande. Tur-retur Moivika-Egersund i vind frå sør gjorde to gamlingar ganske forblåste og trøytte på ein god måte.




Landskapet er skog og fjell. Anortositt-fjell er eit snaut fjell, likevel er det her blitt skog og lunt. I eldre tider var det mange stasjonar på jernbanane. Nedlagde Maurholen stasjon (holdeplass) ligg mellom Hellvik og Egersund, midt i skogen. Det viser seg at denne stasjonen betente Eigerøya før øya fekk bru. Eigerøyfolk kom med båt til vika nedanfor stasjonen. Då Eigerøy fekk bru, blei  stasjonen nedlagd og bygningane blei feriestad for tilsette på jernbanen. I fin stad i skogen med tilgang til sjø og vatn. Nå er det festlokale til utleige, med ei fin grasslette framfor. Vi ser at det er ein mykje brukt rasteplass.

Turstien er ei perle, både for dei som kjem frå Egersund og går delar av ruta, og dei som tek heile turen. Stien åpna i 2005, og avgjerande for heile strekket var brua like nord for Egersund, konstruert av lærlingar ved Aker Solutions. Det er mange rasteplassar, delvis møblerte med bord og benker gitt av organisasjonar.

Nærmiljø Moivika: Vestlandske hovudveg runde 20 km

Ein runde frå Moivika, nordover til Ogna, inn på Vestlandske hovudveg sørover til Hegrestad, ut på Rv 44 via Hellvik så tilbake til Moivika. Det blei 20 nokså krevande kilometer. Nokre kilometer på Rv 44, men tidleg laurdag er det ikkje så stor trafikk, og bilistane tek hensyn.

Me starta med ein kikk på den "nye" Ogna kyrkje, teikna av vår venn Erik Thesen. Kyrkja har ein eldre del som stammar frå 1250, blei seinare utvida, men brann ned etter lynnedslag i 1991. I 1995 blei kyrkja nyopna, med skip frå mellomalderen, med alter og preikestol som nøysltige kopiar frå 1600-talet, og ein moderne del med tilbygg på eine sida. Ei fin blanding av nytt og gamalt.

Etter Ogna kyrkje svinga me inn mot Hølland og kryssa Ogna-elva over Hølland bru, som er ei gammal steinbru laga til den vestlandske hovudvegen. Brua er 33,8 meter lang, har tre hvelv og blei laga i 1843 under leiing av Andreas Arnesen. (Biletet er henta på sandalsand.net)

Vidare inn gjennom Hølland gartneri og opp på sjølve vestlandske hovedveg. Vegen var tydelegvis under klargjering til Nordsjørittet. Den nordlegaste delen av vegen var klar, fast, jamn og fin. Seinare var han typisk "under arbeid", lausare og våtare. Nokre stader var oljegrusdekket tatt av, det var klargjering for meir oljegrus. Spesielt der Nordsjørittet har nedoverbakke, var det, eller ville det koma fast dekke. Sikkert nødvendig når fleire tusen syklistar ville koma i samla flokk. Det ser ut som arrangørane av Nordsjørittet har mektige vener, vegen blir godt stelt! Det er jo til glede for alle andre på tur.

Den vestlandske hovudveg var planlagd av danskar, som bygde vegar på flat mark. Då er nok den rette veg er den kortaste og beste. Men i "terrenget av Guds vrede" er den rette veg også ein ve-e-eldig kupert veg. Eg blir styrka i avgjerda om å ikkje sykle Nordsjørittet. Denne biten av rittet er årsaka. Eg bremsar i nedoverbakkane, dei er farlege. Eg vil ikkje ha 1000 ville syklistar bak meg då.

Me tok ein pause på gode benkar like før Hegrestad, og reflekterte over kor få folk som hadde tatt i bruk vegen denne dagen. Ingen andre enn oss.

Ikkje før det var sagt så kom dei to første syklistane, dei såg ut som dei trena til rittet. Like etter kom ei turgruppe med 30 - 40 vandrarar på vår alder, ganske gamle. Så vegen blir brukt. Det set me pris på.

Men det var ein på vegen me ikkje sette pris på, der og då, sjølv om han nok har like rett til å bruke vegen som me har. Det var bonden på Hegrestad som var ute med hevdaspreiaren for å gjødsle. Vegen er smal, traktoren tok heile vegen. Me trekte oss ut i vegkanten og håpa det beste, for spruten sto bort frå oss. Men ikkje alt. Delar av spruten sto rett opp, og hevd kom ut på vår side og. Lortsprut/ lortregn er ikkje kjekt. Me blei prikkete, syklane blei prikkete og sekken min blei prikkete.

Me sykla fort tilbake til hytta, kledde av oss direkte i vaskekummen i bua, vaska syklane og dusja grundig. Eg trur ikkje me luktar lenger, men den neonfarga sykkeljakken min (sjølvsagt den nyaste) har fått varige spor.

Canal de Campo de Cartagena

Kanalen går mellom elevene Tajo og Segura, ei stor elv og ei lita elv, og er, etter det eg finn ut på internett 64,3 km.

Tajo (spansk) eller Tejo (portugisisk) er den lengste elva på Den iberiske halvøy. Den har sitt utspring i Albaracín-fjellene i provinsen Teruel i Aragón i Spania, og renner hovedsakelig i vestlig retning derfra til den når Atlanterhavetved Lisboa i Portugal.

Segura (latin: Thader, arabisk: War-Alabiat) er ei elv og et vassdrag sørøst i Spania. Kilden er ved Santiago Pontones i provinsen Jaén, og renner gjennom Calasparra, Cieza, Murcia, Beniaján, Orihuela, Rojales, før den munner ut i Middelhavet nær Guardamar del Segura i provinsen Alicante. Segura er vanligvis delvis inntørket, men av og til kan kraftig regn føre til flom, noe som vanligvis skjer hvert 6. til 9. år, alltid om høsten.

Første ekspedisjon for å finne kanalen var etter ein rask kikk på kartet, deretter å sykle oppover. Det gjekk ikkje så bra. Ein eller annan stad tok me for mykje til høgre. Me fekk sett veldig mange versjonar av Kardemomme by: Kvit, gul, rød, med eller utan tårn, men motorvegen, som me skulle krysse, fann me aldri. Men turen var fin!

Andre ekspedisjon for å finne kanalen skjedde ved hjelp av GPS på mobiltelefon. Det gjekk veldig fint heilt til me sykla på ein mur som ikkje GPS-en visste om. Eit nytt turistområde skulle reisast og gjerdast inne. Ein veg var vel ikkje noko å bry seg om. Etter ein ny runde med ein masande GPS måtte me spørje om vegen. Ved hjelp av ein tannlaus engelskmann som budde der fann me vegen over ei mark og opp til kanalen, som var like ved. Kanalvegen var kjempeflott å sykle på! Asfaltert veg nesten utan bilar, og ganske flatt. Ganske fort slutta bebyggelsen, og appelsinlundane tok over. I mars er det fruktblomsting på appelsintrea, de dufta friskt og søtt over heile området. - Me sykla ein del kilomenter før snudde. På vegen tilbake fann me ein veldig grei veg ned mot kjøpesenteret Zenia Bolevard, delvis var det til og med sykkelsti Cyclocalle. 

Tredje ekspedisjon, då visste me kor me skulle, me sykla med høg naseføring forbi kjøpesenteret, over motorvegen og rett opp mot kanalen.Denne gongen sykla me vel ei mil sørover, så langt me hadde lyst. Kanalen var også her groven ganske djupt i landskapet nokre stader, og bygd opp nokre stader. Veldig flat sykling, med andre ord, liknar på å sykle på nedlagd jernbane. Ein stad passerte vegen under i tunnel. Me passerte igjen endelause turistområde og to-tre golfbanar før me kom ut i jordbruksområde, som tydelegvis bli vanna frå kanalen. Mest sitrus her og. - I mars er det blomstrande og flott i området. Det regnar nok til at det ikkje blir svidd landskap. Å sykle er også fint, passe temperert.

Etter turen tapas på El Tapas på Zenia Boulevard. 

Sykling langs playas de Orihuela

Er på arbeid - skriveveke i Spania - men det er tid til litt sykling innimellom.

I dag fann me strandpromenaden langs Playa Flamingo og nokre andre strender. Fantastisk tur i god temperatur, sol og litt vind. Leiligheit lånt av Ester, syklar har ho ordna til oss frå naboar i Miraflores, Mona og Hans frå Bergen. Snille folk. Det er kjempeflott å ha sykkel å sige rundt på her. Bil er eit dårleg alternativ.

Spanjolane har tydelegvis planar om å lage sykkelvegar her, både langs den store vegen og langs strendene. Delar av ruta er veldig fin, brei, steinlagd  strandpromenade med gjerde, sjå biletet. Elles har dei det tatt litt av gata og malt sykkelsti, eller litt av fortauet.

Plutseleg var det slutt (der det står 4 km.). Strekket langs stranden er 3,5 km, men me skal finne ut om det er framhald lenger sør ein annan dag. Me sykla fram og tilbake. Det gjekk fint, det og.

Denne ruta var svært godt merka, med skilt, maling i vegen i vegen og ikkje minst fine små sykkelplater skrudd ned i gata. Sjå bilete nedst.

Langs den store vegen (332) var det også flott sykkelsti, det er effektivt - men ikkje idyllisk å sykla der. Men også her var det bråstopp i ei stor rundkjøring. Med framvising av stort mot kom me oss over vegen og heimover.

På sykkel i København i mars

Ein grå og regnfull søndag i mars blei kjekk og interessant takka vere Lotte og Frank, som gjentok suksessen frå 2011, og tok oss rundt i København på sykkel. Dette trass i at dei skulle flytte dagen etter.

Hotel Comfort Vesterbro hadde syklar til leige, 150 dkr/dag. Gode rett-rygg-syklar med korg. Det blei indre by som blei tema denne gong: Bruer, slott, bibliotek og god mat på flotte stader.

Sidan sist har Købehnavn fått minst tre nye sykkelbruer: Ei Y-bru som binder saman tre av holmane København ligg på, ei flott ei som liknar på eit seilskip og som kan dreiast, og den såkalla ulykkesbrua. Ulykkesbrua er nyleg åpna, fleire år forsinka: Først gjekk byggefirma nr ein konkurs, deretter firma nummer to. Då det så nærma seg slutten, med firma nr tre, så viste det seg at bestilt midtdel var for kort, og då brua endeleg var klar, var dekket så glatt at syklistane sklei og ramla. Men nå er det fint, med mange brukarar. Navnet på ulykkesbrua er Inderhavnsbroen, men det er det få som veit.

København universitet har eit gammalt bibliotek frå 1400-talet, med midtgang i to etasjar, bøker opp til taket med stigar slik at ein skal kunne rekke dei øverste bøkene. Dette flotte bygget er ikkje ope for dei fleste, men Frank hadde kjenningar, det vil seie nøklar og kode, slik at vi kom inn. Fantastisk! Dei gamle bøkene er borte, og bygget er selt til eit firma som ville lage butikkar, men dei hadde gløymt å lese klausulen om at bygget måtte vere bibliotek. Noko det ennå er, om enn i nokså liten grad i forhold til kor flott det er. Håper det kan kome fleire enn dei som kjenner kjentmenn til gode ein gong.

God dansk mat på Cafe Norden i art nouveau-stil, og såkalla frokost i tårnet i Christiansborg slott. Kake på Cafe Norden,og danske smørbrød i Tårnet: Rugbrød, sild, fisk, kartoffelmat osv., med øl! Typisk dansk og veldig godt. Tårnet er ein restaurant i eit rom som i nesten 100 år var eit hemmeleg pulterkammer kor gipsfigurer som ikkje var i bruk samla støv. Nokre av gipsfigurane dekorerer framleis rommet, som er 11 meter under taket. Over restauranten er det utsiktstårn, med utsikt over heile København.

Igjen er det interessant å sjå kor godt København er tilrettelagt for sykling: Eigne sykkelfelt overalt, lysregulering, bilar som svingar til høgre og kryssar sykkelfelt ventar fint til syklistane er forbi, osv. Det føles veldig trygt å sykle. På toget er det eigne sykkelvogner og flexirom med plass til syklar, barnevogner, rullestolar. Og syklar er med på toget er gratis. Noreg har noko å lære.